Pijn

Zes weken na de operatie nog steeds pijn. Niet een beetje maar flinke pijn, die alleen enigszins gedempt wordt door de nieuwe medicijnen met wat morfine erin, de pijn is echter niet weg. Het vervelende is echter dat een specialist niet te spreken of te bezoeken is. Herhaalde pogingen daartoe zijn op niets uitgelopen. Een bureaucratische of organisatorische muur in een ziekenhuis. Iets waar ik me ook niet beter door ben gaan voelen. Met de huisarts waar ik uiteindelijk maar naar toegegaan ben, afspraken gemaakt die ook niet nagekomen werden. Plotsklaps met vakantie. Vandaag een noodsprong (nou ja sprong) gemaakt en de klachtencommissie van het ziekenhuis om hulp gevraagd. Dat resulteerde in een afspraak morgenochtend met een verpleegkundige van de orthopedie, met een redelijke kans toch even gezien te worden door een arts. Nu maar hopen dat deze niet toevallig in de operatiekamer staat.
Al met al: negen maanden ellende, niet wandelen, weinig leuke dingen doen, mijn huis is aan een grote schoonmaak toe, chagrijnig worden van de pijn en tweehonderd paracetamols later. Ik ben het nu wel een beetje zat.