Groeten

Prehistorische handen

Foto: De verdwaalde zwerver

Een van de eerste dingen die je doet als je iemand tegen komt is groeten. Dat kan hallo zijn of dag of formeel hoe gaat het met u. Soms betekent groeten niet letterlijk groeten. Lang niet iedereen is benaderbaar of aanwezig genoeg om hem of haar te kunnen begroeten. Maar tegen iedereen die ik tegenkom probeer ik met een 'da-ag' de afwezigheid te doorbreken. In ieder geval voeg ik daar in gedachten altijd aan toe: 'Dag, kind van God'. Soms kijken mensen op, en kan ik dan ook bewuster groeten. Soms kijkt iemand je ook echt aan. Dat contact beschouw ik dan als een wondertje. Ik vergeet het ook wel eens. Bijvoorbeeld als mijn blik gevangen wordt in iets dat mij opvalt als apart, lelijk of iets buitenissigs en ik daarover te vlug een oordeel heb. Ongelofelijk hoeveel minpunten je kunt bedenken. Een gekke bril, een te bloot gekleed meisje op de fiets, schreeuwende jongens. Waar ik beslist niet tegen kan zijn discriminerende uitingen achter de rug van een mede-Nederlander. Dat oordeel kan ik loslaten als ik me realiseer dat een oordeel in welke vorm dan ook niet aan mij is.
Groeten laat me ook zien hoe afwezig en bang veel mensen zijn. De blik naar beneden gericht, angstig proberen vooral niet in contact te komen. Het laat mij zien hoe hard het nodig is om ons bewust te worden van het licht binnenin ieder van ons.
Groeten brengt mij in contact met het feit dat iedereen kind van God is. Iedere keer dat ik het zeg of denk, weet ik dat het waar is en word ik me steeds meer bewust dat ik het tegelijkertijd tegen de ander en mijzelf zeg.
Groeten komen bij je terug. Het is dan het ervaren dat geven je meer oplevert dan dat je iets kwijtraakt.
Ach wat geeft het eigenlijk dat iemand je verbaasd of een beetje vreemd aankijkt als je zomaar groet. Da-ag, beste mensen.

Raar eigenlijk dat ik het soms vergeet, je wordt er zo blij van.