Als mijn geloofsgemeenschap niet een plaats is
waar mijn tranen worden begrepen,
waar moet ik dan naar toe om te huilen?
Als mijn geloofsgemeenschap niet een plaats is
waar mijn geest vleugels krijgt,
waar moet ik dan heen om te vliegen?
Als mijn geloofsgemeenschap niet een ruimte biedt
waar mijn vragen worden gehoord,
waar moet ik dan zoeken?
Als mijn geloofsgemeenschap niet een ruimte biedt
waar naar mijn gevoelens kan worden geluisterd,
waar moet ik dan naar toe om te spreken?
Als mijn geloofsgemeenschap niet een gemeenschap is
waar u mij begrijpt zoals ik ben,
waar kan ik dan naar toe om te zijn?
Als mijn geloofsgemeenschap niet een plaats is
waar ik kan proberen, en leren, en groeien,
waar kan ik dan gewoon mezelf zijn?
Tekst uit Askea parochie, Carlow, Ierland
Het draait tegenwoordig om ik me en mijn in het leven. We bedenken niet meer dat we zelf de geloofsgemeenschap zijn. Dat we zlef onze omgeving kunnen maken en breken.
BeantwoordenVerwijderenIk moet denken aan het gebed van de Dalai Lama of dat van Fransiscus van Assisi Het staat op mijn log.
http://ellyvandoorn.web-log.nl/schilderijen/2008/06/assisi.html
We zijn zelf verantwoordelijk.
Maar dat denk jij toch ook Cor?
Goeie vraag Corrie,uiteindelijk misschien alleen jezelf, uiteindelijk....ik weet het niet hoor.
BeantwoordenVerwijderende geloofsgemeenschap...de mensen waar ik om geef misschien?? Daarmee breken en delen
ik las de lezing van Suzanne van Bredero op de Mariënburg...te vinden op Rorate of bij mijn bestanden....zet me wel aan het denken...
lieve groet Agaath
Ja Elly, we zijn inderdaad zelf geloofsgemeenschap en daarvoor verantwoordelijk. Deze tekst sprak me toch aan omdat kerken niet voor niets leeglopen. Het INSTITUUT KERK (I.K.) maakt er een potje van en daardoor kan op veel plaatsen niet eens meer een GEMEENSCHAP ontstaan en moet men maar doen wat opgedragen wordt. IK = I.K. beslis(t). Ik dacht dat het alleen bij de RK zo was, maar hoorde nu dat het ook in / bij de PKN rommelt.
BeantwoordenVerwijderenUiteraard en gelukkig zijn er nog genoeg plaatsen waar het wel goed gaat. Maar de leegloop heeft ook te maken met dat de gemeenschap geen kans krijgt om er te zijn.
Af en toe een speldeprik kan toch geen kwaad?
En inderdaad ik denk zelf ook dat we verantwoordelijk zijn.
Op een of andere manier vind ik dat de webcontacten over mooie zaken, met veel verschillende mensen ook wel iets hebben van (geloofs)gemeenschap.
Lief dat je reageerde.
Corrie.
Ja Cor. Het is goed om te prikken en dat wordt misschien te weinig gedaan. Instituten hebben altijd de neiging zich te verharden binnen de muren van hun stellingen. Toch is het ook belangrijk bepaalde waarden wel vast te houden. Soms is het heel moeilijk vast te stellen welke waarden bepaalde stellingen hebben. De meeste richtlijnen zijn in mijn ogen niet zozeer 'waarheid', maar ,meer methoden om te komen tot....(10 geboden bv) Of schop ik nu tegen zere benen hihihi.
BeantwoordenVerwijderenInstituten hebben ook niets met het goddelijke, het inhoudelijke van ieder mens te maken. Ze zouden niet meer dan richtlijnen moeten geven.
Maar als iedereen nu wegloopt dan is ook onze eigen 'wachters' functie verdwenen. Het beste zit diep in onszelf verborgen. Maar gezamenlijk worden de werkingen versterkt.
Ook (juist) bij instituten is niets menselijks ons vreemd. Daar kunnen we ons spiegelen en leren hoe we met dingen, die ons niet goed lijken, om moeten gaan.
Je kan er nooit vanuitgaan dat bepaalde naamkaartjes de essentie goed bewaren. Het blijft een persoonlijke zoektocht naar het beste in onszelf. Waarbij het instituut de lijnen aangeeft en de gemeenschap van de 'leden' elkaar proberen lief te hebben en te ondersteunen.
Ja ja, het is niet niks, ga er maar aanstaan
Soms zou ik ook wel hard weg willen lopen hoor .;-))
Je kunt het zo goed verwoorden Elly. Ik ben het helemaal met je eens. De tekst is ook niet van mezelf maar het geeft wel een signaal af hoe mensen verlangen naar gemeenschap en gehoord willen worden. Erbij horen en iets willen betekenen.
BeantwoordenVerwijderenHet instituut zou de lijnen moeten aangeven in de zoektocht naar het beste in onszelf. Veel mensen voelen die lijnen als touwen waarmee ze vastgeketend zitten. En dus niet vooruit kunnen.
Men bevrijdt zich dan van zo'n instituut maar die vrijheid is soms ook een beetje leeg.
Wachter zijn in Liefde lijkt me een mooie taak. Niet gemakkelijk maar weglopen doe ik ook niet.
Een beklijvende tekst, Corrie.
BeantwoordenVerwijderenOnze parochie is nog echt levend,
maar er zijn dan ook veel vrijwilligers
die de pastoor omringen en helpen.
Zolang we de jeugd bereiken, kunnen we
blijven hopen.
En wat we ook niet mogen vergeten is dat
God altijd het laatste woord heeft.
Met Hem aan onze zij, hoeven we niet bang te zijn.
Lieve groet,
ria