Vrede

 ‘Vrede’

We kunnen U niet domweg bidden, o God,

om aan de oorlog een eind te maken;

want wij weten dat U de wereld zo gemaakt hebt

dat de mens zijn eigen weg naar de vrede moet vinden,

bij zichzelf en bij zijn naaste.

Dit is het begin van een gedicht van theoloog Jack Riemer.

                                                                                                                                      

Vrede moet je leren.

Kwaad bestaat. Bij mensen. Niet bij God, dat is in de letterlijke zin “god’s”onmogelijk. Ja kwaad bestaat. We zien het al te veel om ons heen. Van groot kwaad tot kleine overtredingen. Van haat tot niet liefdevol samengaan. Van oorlog tot discriminatie. Van terreur tot het verbod op godsdienstvrijheid. Van pesten op school tot het onderuit halen van een voetbalspeler. Van fraude tot hebzucht. Van vijandsdenken en vooroordelen. Van roddel tot negeren. Zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan met voorbeelden. Niemand kan er omheen, kwaad bestaat. Echter, al deze voorbeelden van handelen is mensenwerk.

En aan mensenwerk kan men iets doen. Zijn we daartoe bereid?

Gelukkig gaan we steeds meer zien dat we onderling van elkaar afhankelijk zijn en betrokken moeten zijn op elkaar. We delen langzamerhand de overtuiging dat elk verschil in ras, natie of geloof geslecht moet worden om nog in een leefbare wereld te kunnen leven. Tegenstellingen worden overal steeds scherper en het wordt moeilijk om sprankjes hoop te blijven zien.

Vrede kun je leren door Liefde

Bestaat het nog, bereidheid en de wil ten goede? In een tijd waarin we overspoeld worden door voornamelijk slecht en gruwelijk nieuws, zou je bijna geloven dat er niets anders in de wereld gaande is dan oorlog en geweld.- De internationale Dag van de Vrede geeft Eén dag staakt-het-vuren, één dag zonder geweld en dan ook nog niet overal. Vrede in de wereld lijkt op dit moment verder weg dan ooit. En zelfs in gebieden waar geen oorlog is, ervaren veel mensen geen vrede in zichzelf. Terwijl er tegelijkertijd zo naar verlangd wordt. Vrede begint hier, bij u bij mij. Niet bij regeringen of overheden. Onrust begint bij ons en vrede begint bij ons, bij ieder mens afzonderlijk. Hebt u nu vrede en rust in uw hoofd en in uw hart? 

Als ik de woorden vechten voor vrede of de strijd aanbinden met ?  wie dan ook hoor of lees, overvalt me een machteloos en verdrietig gevoel. Natuurlijk begrijp ik die woorden wel maar ze maken me in de war. Vechten is toch het laatste dat we zouden moeten doen om vrede te kunnen krijgen.

Als positief punt in mijn leven heb ik me altijd vastgehouden aan een paar, voor mij belangrijke spreuken.

                             Ik geloof dat er grote schoonheid leeft in mensen en

            Er is maar één kracht op de wereld waartegen niets bestand is – de Liefde -.

Wat kunnen u en ik dan bijdragen om hieraan gestalte te geven. Het zal duidelijk zijn dat we op de plaats waar wij gesteld zijn niet de groots mogelijke invloed kunnen uitoefenen op het wereldgebeuren. Toch zijn er genoeg mogelijkheden om iets te doen. In de eerste plaats zouden we bereid moeten zijn een aantal waarden als grootste goed te gaan zien. We kennen denk ik allemaal de woorden uit 1 Korintiërs 13: - Je kunt de taal spreken van mensen en engelen, de gave van profetie en alle geheimen der wetenschap bezitten. Al geef je alles weg dat  je bezit  - als je de Liefde niet hebt, ben je niets. De Liefde vergaat nooit. Van Geloof, Hoop en Liefde is de Liefde de grootste.

De wereld met die Liefde tegemoet treden is niet altijd gemakkelijk. Toch zijn er veel initiatieven die proberen vanuit die Liefde de wereld te verbeteren of te helpen. Alle kleine radertjes van die initiatieven passen in grotere, zodat langzaam maar zeker het effect beter zichtbaar kan worden.         

En wanneer ik zelf op de plaats waar ik gesteld ben in liefde mijn armen uitstrek en jij doet dat ook dan grijpen onze armen eveneens als radertjes in elkaar en worden we deel van het grote geheel want geweld eindigt waar Liefde begint.      

Wie vervult is van liefde hoeft niet bezorgd te zijn over zijn taak.

         Op zijn weg worden zij neergezet, die deze liefde nodig hebben.

Er wordt dus een actieve rol van ons verwacht om dit werkelijkheid te laten worden.

Vrede

Wanneer we het over vrede hebben kunnen we omschrijven wat dat voor ons betekent; kunnen we wel begrippen en woorden vinden die dat weergeven. We verbinden er vrijheid aan, respect voor elkaar, openheid in de samenleving en zo nog veel positieve benaderingen.

De essentiële bijdrage aan vrede in de wereld is de innerlijke ervaring van vrede in onszelf. Toch kunnen we wel degelijk invloed uitoefenen op veranderingen buiten onszelf. Een kleine bijdrage kan al een groot effect hebben. Iets dat je je niet altijd meteen realiseert. Wat zou uw, mijn bijdrage teweeg kunnen brengen?

Bijdragen aan een verandering van de stroom der dingen wordt wel verwoord als het leggen van een steen in de rivier. Het is een metafoor voor de bijdrage die je als individu kunt leveren. De bekende Bram Vermeulen verwijst ernaar in zijn lied ‘De steen’. We kunnen zelf iets bijdragen en dat dan ook ervaren, door het te doen.

De steen

Ik heb een steen verlegd in een rivier op aarde.
Het water gaat er anders dan voorheen.
De stroom van een rivier hou je niet tegen.
Het water vindt er altijd een weg omheen.


***

Ik heb een steen verlegd in een rivier op aarde.
Nu weet ik dat ik nooit zal zijn vergeten,
ik leverde ‘t bewijs van mijn bestaan
Omdat, door het verleggen van die ene steen,
het water nooit dezelfde weg zal gaan.

Duurzame vrede ontstaat vooral dankzij inzet en betrokkenheid van goedwillende mensen. Het is een bewustwording, en solidariteit met mensen die worden bedreigd in hun eerste recht op vrede, ontwikkeling, veiligheid, godsdienstvrijheid en mensenrechten.

Ja, ik weet dat na deze innerlijke beschouwingen nog steeds oorlogen gevoerd worden om vrede te verkrijgen, muren gebouwd worden om de ‘vijand’ het recht op normaal leven te ontnemen, gejaagd wordt op terroristen, commissies opgericht worden om te mogen zijn die je bent, kindsoldaten worden geronseld, in de katholieke kerk vrouwen worden uitgesloten, strijd wordt geleverd om de armoede tegen te gaan, er ruzie gemaakt wordt op het schoolplein en in de politiek. Enzovoort, enzovoort…..

Strijd in vele vormen.

In veel kerken wenst men elkaar aan het einde van een viering de Vrede van Christus. Wat doen we met die wens?

 Moge het zo zijn. 

                 

Die muur, die afschuwelijke muur in Israel, wanneer zal deze, zoals de Berlijnse muur, niet door regeringen maar door de mensen zelf neergehaald worden?

Toen Jericho belegerd werd waren het de zeven priesters die op de ramshoorns bliezen, maar pas toen het hele volk begon te schreeuwen kwamen de muren omlaag

(Oude Testament, boek Jozua, hfdst.6)