Twintig jaar geleden, op 16 december kwam ik op het perron, wat nu al die jaren al mijn vriendin is tegen. We noemen het daarom ook per(r)ongelukje. Moeilijk lopend, ja toen ook al, liep ik aan de arm van mijn toenmalige man het perron op en neer. Iemand anders deed dat ook, het was koud en de beweging moest ons een beetje warm houden. Af en toe omkijkend of de trein er al aan kwam, zeiden we tegen elkaar: zo kunnen we nog wel even heen en weer lopen. We kwamen elkaar dus steeds tegen. Maar nee, de trein kwam er aan en dat was dat. Althans dat dacht ik toen.
Ik ging naar een andere vriendin dat weekend en had nog een stapeltje kerstkaarten meegenomen waarvan ik de adressen nog moest schrijven. In de trein begon ik daar al aan.
***zat in dezelfde coupé veel verder weg maar wel zichtbaar. In Amersfoort moest ik overstappen en ruimde mijn post weer in de tas.
Ik was trots op mijn kerstkaarten die ik zelf gemaakt had. In een opwelling pakte ik er een uit en met het naar de deur lopen gaf ik *** een kaart. Ik vroeg, mag ik je dit geven. Ze was verrast, maar ik liep door. Bij de al geopende deur kwam ze me achterop en bedankte me en vroeg wat moet ik hiermee. Niets natuurlijk, het kwam zomaar in me op, zei ik. Ik wens je hiermee gewoon prettige feestdagen. En weg was ik. De deur sloot en de trein reed verder.
Hoe we elkaar later toch hebben gevonden is een verhaal apart want mijn naam stond niet op de kaart, maar nu kennen we elkaar dus twintig jaar. Ze is mijn liefste vriendin en gaan heel veel met elkaar om.
Per (r) on-geluk of gelukkig elkaar gevonden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten